Sinds het verschijnen van mijn eerste korte film WILD, die ik op de filmacademie heb ontwikkeld, ben ik langzaam gaan toewerken naar mijn speelfilmdebuut HELIUM. De korte films die ik heb gemaakt sinds Wild dienden als een studie voor de film Helium.
In mijn films, tot en met Helium, werd het verhaal met name verteld door middel van de beeldcomposities en het geluid, niet zozeer door dialoog of een duidelijk conflict tussen personages. De scenario’s waren erg mooie maar ijle vertellingen die om een erg subtiele filmische vertaling vroegen. Deze manier van vertellen vond ik werken voor de scenario’s die ik toen verfilmde, ik voelde mij aangetrokken tot karakters die in een existentiële crisis verkeerden.
Helium is een ijle vertelling in de meest pure vorm. De film bevat zeer weinig dialoog en vraagt om een actieve kijkhouding doordat niet alles wordt uitgelegd. Frans Weeling een topcrimineel krijgt een revelatie en beseft dat hij niet meer dan een nietig radertje is in een oneindig groot universum. Naarmate het karakter een steeds passievere houding aanneemt moet de kijker meer moeite doen om het verhaal in zijn hoofd te construeren.
Helium was voor mij een moeilijke film om te maken. Ondanks dat ik niet het gevoel heb dat ik het hoogst haalbare heb neergezet, ben ik er toch erg tevreden mee. Het was voor mij een afsluiting van films creëren in de vorm van een ‘perceelvertelling.’ Ik bakende filmisch een landschap af waarbinnen het verhaal zich voltrok. De interpretatie van dit verhaal kan per kijker verschillend zijn, toch zullen ze allen verbonden zijn met de visie die ik in mijn hoofd heb gehad bij het maken.
Op dit moment verlang ik naar het maken van films met een meer stevige vertelling waarin ik mijn visuele stijl mee samen kan laten versmelten. Daarom werk ik momenteel ook aan een script van een meer toegankelijk verhaal.