lamborghini

mijn moeder vindt het zielig dat ik soms alleen uit eten ga
niemand om de dag mee te delen
of het brood
of de wilhelminapepermuntjes die op de rekening liggen en die ik laat
het zalige aan alleen uit eten gaan is dat je zo lang naar buiten kunt kijken als je wil zonder dat iemand vraagt waar denk je aan?
een sneeuwwitte lamborghini scheurt voorbij
zet zijn klauwen in de herten op de hoek
en jij denkt nergens aan
het rustgevende aan nergens aan denken is dat je ook niet haastig hoeft te zoeken naar dingen om te zeggen en je schuldig voelt als je niks kunt vinden
ik ben bang voor gesprekken, omdat er openingen in kunnen ontstaan die ik niet kan opvullen
in chinese megasteden ontstaan op klaarlichte dag gaten in de straten
gulzige zwarte monden die mensen en voertuigen opslokken
tot korrels vermalen
het frustrerende aan zwarte gaten is dat we nooit precies zullen weten wat er zich in hun binnenste afspeelt
ik zou wel willen weten wat er zich afspeelt in de witte lamborghini
in mijn moeder
in mij
ik wil niet zeggen dat dit de reden is dat ik alleen uit eten ga, maar het helpt
als ik weer wil peuteren aan de zilverglimmende laag beschermfolie die overal omheen is gewikkeld en slechts halfslachtig doet wat hij moet doen: beschermen.

maanzaailingen

als ik alles al wist van de mot en de schemerlamp
waarom las ik je brief en schreef terug: ik kijk naar de maan
het zou wel eens dezelfde kunnen zijn als daar bij jou

overdag las ik ons voor op een parkbankje, demonteerde
ons in de schuur met de vaardigheid van een man
ik stopte ons in als we laat thuiskwamen met warm zaad in onze buikjes vol
genoegen geplant door turkse mannen
we hebben ze lief om hun baarden en kale huizen
jij leerde me om bij binnenkomst eerst te zoeken naar een bedframe,
daarna de neusgaten rood verven, jammeren, afstrepen
en nu de vaten leeg zijn, zijn wij het ook
of althans ik
misschien ken jij nog wel iemand met een grote lepel
die kan schrapen en geef ik toe dat ik het zelf had willen doen

alleen op je kamer schreef ik een gedicht voor iemand anders
een vies gedicht
een goor stinkgedicht om je billen mee af te vegen
op de post te doen naar rick santorum
moge zijn ballen een eenling zijn en zijn borst een nest
voor een brave pup

ik wilde je niet kwetsen met mijn eenzaamheid en/of jaloezie
toen je moe en voldaan opbelde na het seksfeest en vertelde: de gesprekken
tussendoor waren van alles het fijnst geweest

en nu we hier toch zijn, wil ik wel weten waar we ons nou precies bevinden
waar de handrem is die ons is beloofd, waar de datingshows
met goedlachse presentatoren en grapjes en verschuifbare muren
waar het homoseksuele superkoppel uit mijn duitstalige soap
waar groeien jongens zoals jij en ik
behalve op de achterkant van de maan waar we langs de snelweg
kuilen graven, lege hulzen baren, dromen
van een maan voor onszelf
een maan zo warm als de zon
een maan op onze buik, in onze handen
in onze schoot