‘In de liefde delen we vaak pas de ander als we een bepaalde zekerheid hebben dat de liefde blijft. Het delen geeft dan blijk van betekenis voor de connectie. In vluchtige ontmoetingen hoor ik vaak dat het niet serieus is, terwijl voor mij hier dezelfde liefde en toewijding gegeven wordt. Elke aanraking, elke ontmoeting is betekenisvol.’

In deze serie portretten verstilt Pieke voor even de vluchtigheid als een ode aan de ander, de vreemdeling nabij.

Daarnaast fungeert zijn groeiende serie portretten ook als een representatie van een zachtheid in beelden van jongens die hij soms mist in de beelden die hem zouden moeten representeren.