de man tilt een plastic bekertje koffie op van tafel richting mond.
hij stopt middenin de beweging.
hij kijkt me aan.
hij knikt naar me in slow motion.
Herman is het er niet mee eens.
néé.
hij houdt al jaren een archief bij
van achterstevoren afgespeelde boodschappen.
wacht maar. hij citeert:
artiest: ramses shaffy
titel: zonder bagage
tijd: [1:48-1:43]
boodschap: uw kind heeft met een speelgoedschep
een vliegenzwam kapotgeslagen.
er zijn tapes in huis maar over al het geluid
is zo vaak iets anders opgenomen
dat ze bijna niets meer weergeven.
er is ruis.
het maakt niet uit of je ze achterstevoren afspeelt.
op elke kant past 45 minuten,
we tellen mee.
achter haar rug trek ik gezichten.
de keukenkast is een spiegel waarin ik donkerder lijk.
eerste indruk: geen sporen van blijvende schade,
alleen een kleine rimpel in mijn voorhoofd, een beginnetje
waar nog niets onder past.
een kogel in een pistool wacht op het moment
dat er genoeg energie geleverd wordt
om te vertrekken.
de lamp boven de spiegel stoot paarsrode vlekken uit
als ik knipper.
in de stalen veer achter de slagpin
staat de keten nu op pauze.
het effect is afhankelijk van waar je op richt.
ik denk aan hoe het zou zijn
een uitdrukking voor altijd houden
en met welke intonatie moeder ‘zie je wel’ zou zeggen.
de extremen van een kans zijn niet 0 en 1,
we zijn geïnteresseerd in alles daartussen.
de kring convergeert naar smalltalk
als machten tussen 0-1. oom Herman moet op 0.
op de b-kant van tape #78 is kort
een menselijke stem te horen.
iemand die de tijd neemt om samen te vatten
wat tot dan toe van belang leek
en waar we omheen proberen te sluipen.
iedereen die het hoort, zegt dat het zijn eigen stem is.
de stem noemt geen namen.
ik ga achter een vrouw staan die ik niet herken,
in een keuken die ik niet herken
die Herman samenvat als een ooit ergens gehoorde
verkeerd onthouden mop.
de man waar ik vaak van denk: hij staat achter mij,
staat achter mij, legt z’n hand op mijn schouderblad:
als ik nu mijn ogen open ben ik nooit meer af.
de melodie zet aan en zakt weg
als de pijn in mijn handpalm
wanneer ik de spoelketting omlaag trek (trek
de herinnering aan het heft niet bij me vandaan)
brand na onder mijn hoofdkussen.
1 voor 1 maakt hij zijn bewegingen af.
