Je wuift me vochtige warmte toe met veren van paradijswida’s, flirt met overmoedige jurken en dieprode vragen. Mijn hart blijft haken aan acacia’s als ik naar je omkijk. Soms draag je een pruik, dan weer een glitterjurk. Je stopt me nog een sandwich met sardientjes toe en vraagt hoe het leven mij behandelt, vissend naar wat er in het vuur verloren ging.
Daar heb ik nu geen antwoord op, zwetend door het stof van jouw terrein. Ik weet wel dat je goed voor me zou zijn en dat de tijd met uren tegelijk verdwijnt, maar ik heb mijn koffer nog niet eens uitgepakt en jij moet eerst die pruik eens afdoen. Je glitterjurk uittrekken. De vraag is wat er van ons overblijft.
Er is een antwoord. We staan hier als verwaarloosd vee, opeengepakt onder een te laag plafond. Mannen en vrouwen gescheiden. Je weet: we zien elkaar nooit weer. Er is meestal geen water. Maar je bent sterk en wordt verscheept naar een onmogelijke wereld. Daar stop je ’s nachts in het geheim briefjes in flessen en gooit die op goed geluk in zee. Dat je lichaam pijn doet en je hart verschrompelt van het missen. Dat er nergens licht is. Liefs en kusjes.
Onvermijdelijk vloeit er bloed nu ik het stof van jouw wegen van me af spoel, mijn kleren weer gewassen zijn en mijn vuile lippen geen sporen meer vertonen van lust of liefde. Ik dacht nog: als ik blijf dan keert de tijd. Maar ik moet doodgaan tussen dagelijkse dingen, weet je: dertig keer onder de douche, honderdmaal de afwas doen tot al dit kwelwater is opgedroogd, verdampt.
Ik zou je best een smartphone willen sturen, maar toeval bestaat niet. Ik heb vrouwen op ezelkarren gezien die blij waren met lege plastic flessen. En overal staan billboards langs de weg te schreeuwen dat de beste manieren
om hiv te voorkomen zijn: je te onthouden en je partner trouw te blijven.
Ik hoopte dat je naam iets kon betekenen, maar ik heb hem opgezocht. Hij staat voor ‘zich onthouden van’.
Een paar letters te veel.
Even dacht ik: alles. Alles ligt toch vast? Oké, het zoemt nog wat, een druppel bloed zal er misschien wel vloeien. Maar je ijlt nog steeds en droomt een lang en duister kussen. Je sms’t: er is geen licht. Nee, het maakt niet uit waar je hart ligt. Afrika is donker. Wat van ons overblijft is zout en zand.
