‘Jason, de telefoon!’
Ontspannen hing hij tegen de deurpost. Dilara had het verkeerd, Bon Jovi was helemaal geen slechte ringtone voor een start-up in de uitvaartzorg.
‘Neem jij hem maar,’ zei hij tegen Dilara, die aan de andere kant van de kamer een BRYGGJA-ladekast in elkaar aan het zetten was, ‘dan kun je doen alsof je mijn receptionist bent.’
Ze smeet een zijpaneel op de grond en beende naar de telefoon, mompelde nog ‘ik ben je receptionist, prutser’, voordat ze met een opgewekte stem opnam.
Trots liet Jason zijn blik over de ruimte gaan, nog steeds in de deuropening leunend. Het landschapsbureau begon langzaam vorm te krijgen. Groot genoeg voor een man of acht. Als alles zou verlopen zoals het in zijn businessplan beschreven stond, zouden ze in februari zeker een derde, misschien zelfs een vierde werknemer aan hun ploeg kunnen toevoegen. Voor nu waren ze een team van twee. Hij keek naar alle voorwerpen die hem moed influisterden. De espressomachine van €2100,95, de gewaagde fuchsiakleurige fauteuil, de ironisch bedoelde, motiverende posters in vintage fotolijsten. Boven een nepgouden krokodil hing de tekst ‘DREAMS DON’T WORK UNLESS YOU DO’.

‘Absoluut, geen enkel probleem,’ hoorde hij Dilara zeggen, ‘Ik haal eventjes mijn…’
Hij zuchtte en wierp gefrustreerd een arm in de lucht. Dilara rolde met haar ogen en verbeterde zichzelf.
‘Als u een momentje heeft dan verbind ik u door met een van onze gespecialiseerde collega’s, die altijd tijd hebben om u een hart onder de riem te steken in complexe en droevige periodes.’ Verveeld drukte ze op de wachtfunctie terwijl ze naar Jason toeliep en de telefoon tegen zijn borst duwde.
‘After Life, u spreekt met Jason. Waar kan ik u mee ondersteunen?’ Hij nam op met een brede lach, omdat hij op internet had gelezen dat dat de stem automatisch warmer maakt.
Hoofdschuddend sjokte Dilara terug naar de hoopjes BRYGGJA.

Ene Evert Driessen vroeg om meer informatie over het opstellen van een testament, en over uitvaartmogelijkheden. De website had hij niet begrepen, hij klonk verward. Jason schatte hem een jaar of tachtig.
‘Kunt u mij misschien vertellen hoe het werkt? Ik vind het belachelijk ingewikkeld.’
‘Ik begrijp u volledig, meneer Driessen.’ Het was slim om de naam van een potentiële klant te herhalen, zodat het gesprek een persoonlijk karakter kreeg. ‘De dood is een moeilijk onderwerp om over na te denken.’
‘Er stond ook zoveel in het Engels, is dat nodig?’
‘Maar maakt u geen zorgen!’ Jason probeerde geruststellend te klinken. Empathisch, troostend. ‘Zolang u er bent, is de dood er niet, meneer Driessen. En als de dood gekomen is, kun je in vijftien minuten een online testament opstellen.’
‘Ik doe het liever vooraf, denk ik.’
‘Fantastisch! Daar brengen we zo’n honderd euro voor in rekening. U wilde ook uw eigen uitvaart voorbereiden, begrijp ik?’
‘In ieder geval in grote lijnen, ja. Maar ik heb geen flauw idee wat ik me erbij voor moet stellen.’
‘Gelooft u me, het lijkt complexer dan het is,’ zei Jason, ‘sterven is eigenlijk zoiets als van woning veranderen. Wordt u gecremeerd of begraven?’
Bijna een minuut lang was het stil.
‘Ik wil gecremeerd worden.’
‘Uitstekende keuze! Dan woont u voortaan in een urn. Urnen leveren we gewoon bij uw nabestaanden af. U kunt zelf kiezen waar zij afscheid van u gaan nemen. Denk vooral lekker out of the box. Ergens aan de kust bijvoorbeeld. We bezorgen in kapellen, in theaters of in achtertuinen. In voortuinen natuurlijk ook, of in openluchtaula’s. Zelfs in stamcafés en op festivals. Voor de recalcitrante doden dan. Bent u recalcitrant, meneer Driessen?’
‘Nu ja, eerlijk gezegd weet ik niet zo goed of ik bij u aan het juiste adres ben.’
‘Meneer Driessen, u kunt zich als toekomstige overledene niet op een beter adres bevinden. Ik verzeker u dat u geen uitvaartverzorger met meer passie kunt vinden. Ingetogen passie, natuurlijk.’
‘Ik geloof niet dat ik een gepassioneerde uitvaartverzorger zoek.’
‘Weet u dat zeker? In contact staan met je gevoel speelt namelijk een immense rol in dit vakgebied. Hebben u en uw aanstaande nabestaanden moeite met het uiten van uw gevoelens?’
‘Ik zie niet in waarom dat relevant is voor u.’
‘Ja, dus,’ Jason knikte tevreden, hij had altijd al een talent gehad voor het inschatten van mensen, ‘dan heb ik heel mooi nieuws voor u, meneer Driessen. We zijn as we speak bezig om een gepersonaliseerd uitvaartpakket te lanceren. U kunt dan verschillende losse diensten toevoegen aan een basic uitvaart. Zoals de rouwclown.’
‘De wat?’
‘De rouwclown.’
‘Neemt u me in de maling?’
‘Ik maak geen grapjes, meneer Driessen. Ik neem mijn vak heel serieus. Net als de rouwclown, hoewel hij uiteraard heel spontaan en ongedwongen is. Gevoelens uiten en verwerken is zo gemakkelijk nog niet. De rouwclown nodigt uit tot huilen, tot lachen. Tot acceptatie. Zodat je beseft dat de dood niet iets is om bang voor te zijn of om te betreuren, dat het eigenlijk iets heel eenvoudigs is. Als een kleed oud of versleten is, dan is het simpelweg tijd om het weg te gooien.’
Er sloop iets van verontwaardiging in de stem van de man.
‘Wat een bespottelijk idee.’
‘Mag ik u heel vriendelijk danken voor uw feedback? Heeft u misschien nog meer suggesties? Ik luister graag, meneer Driessen. Ik ben een spons.’ Jason was blij met zijn antwoord. Dat van de spons had hij in Forbes gelezen. Een goede ondernemer neemt alles in zich op, zodat hij zijn plannen tot in de details kan blijven verbeteren.
‘Ziet u mij maar voor u als een spons,’ benadrukte hij.
‘Misschien ben ik toch beter af bij een ander bedrijf,’ klonk het wanhopig, ‘dit is me allemaal veel te veel.’
‘Bestaat er wel zoiets als te veel, meneer Driessen? U weet wat ze zeggen over een goed gevuld leven…’

De verbinding werd verbroken. Jason staarde even ongelovig naar het telefoonscherm. Hoe kon hij de toekomstige overledenen nou helpen als ze zijn hulp niet op prijs stelden?
Vanachter de half overeind staande ladekast klonk geproest. Jason negeerde het, stapte gejaagd de ruimte door en hield halt voor een van de posters. SUCCESS IS A JOURNEY, NOT A DESTINATION. Daar bleef hij enige tijd zwijgend staan. Dilara stak haar hoofd boven de Ikea-onderdelen uit. Ze keek hem vriendelijk en schuldbewust aan.
‘Wat zeggen ze over een goed gevuld leven?’ vroeg ze.
Hij bewoog de lijst een tikje naar links, zodat hij precies recht hing.
‘Dat leidt tot een zachte dood.’
Vermoeid liet hij zich in de fuchsia leunstoel zakken. Het zat voor geen meter.