Anno 2016 heeft de westerse mens vele vrijheden verworven op het gebied van liefde en seks en weinig is niet bespreekbaar. Maar ondanks deze verworvenheden stuitte fotografe Janneke Aronson op een taboe onder generatiegenoten: spreken over liefdesverdriet. Het is sociaal niet geaccepteerd om na de eerste rauwe emotie nog openlijk te rouwen: ‘niet zeuren en doorgaan’ is de norm. Voordat er van echte verwerking sprake is, wordt liefdesverdriet iets dat je vooral voor jezelf houdt en wat ‘tussen de oren zit’. Terwijl het in zijn meest heftige vorm vergelijkbaar is met het afkickproces van harddrugs als speed of XTC. Niet alleen de psyche, maar ook het lichaam zelf verkeerd in een staat van depressie.

In Nothing Personal; Fragments verkent Aronson het gebied van liefdesverdriet, telkens pogend Hollywoodsentiment uit de weg te gaan.