Enkele weken geleden liep ik met mijn hond Maxima Zorreguieta over straat. Het was laat en aardedonker. Aan de hemel twinkelden enkele honderden sterren. Misschien wel duizenden. Demente buurvrouw van een etage hoger, stopte gisteren haar kat in de droger. Terwijl mijn hond een koninklijke plas pleegde, keek ik omhoog naar de heldere hemel. Wat zijn wij mensen toch nietig, is het niet? Plotseling zag ik een vallende ster. Fantastisch. De wereld zijn de wonderen nog niet uit en vice versa. Het heelal zit vol geheimen en raadsels. Iedereen weet dat je iets mag wensen, wanneer je een vallende ster ziet en dat is wat ik deed. Oh ja, het waaide die avond flink en het leek te regenen. Eigenlijk weet ik niet eens honderd procent zeker of ik wel een vallende ster zag. Enige wat ik weet, is dat ik die avond iets wenste. Fantastische tijden. Stop. Kuchend langs het bejaardentehuis en ik heb voor duizend dagen toiletpapier in huis. Stop. Vanochtend, tijdens het ontbijten, beet ik op het puntje van mijn tong. Het bloedde flink en het doet nu nog steeds enorm veel pijn. Misschien is het karma.
Mijn brein is anders. Het functioneert anders. Alles wat ik waarneem, komt niet of nauwelijks overeen met de werkelijkheid van anderen. Anders. Vorige week vrijdag om half drie heb ik mijn hoofd kaalgeschoren en er is tot op heden niemand die er iets van gezegd heeft en daar ben ik natuurlijk enorm tevreden mee. Gisteren heb ik de buurvrouw van de tieten gezien. Sorry, ik heb de tieten van de buurvrouw gezien. Tieten van de buurvrouw hadden alle tijd en als ze dat niet hadden, dan hadden ze dat wel zeker gehad. Wat ik bedoel te zeggen, is dat de tieten van de buurvrouw hun beste tijd hebben gehad. Soms zijn er dagen dat ik niet eens meer weet wie ik ben. Ben ik wel écht en heeft wat ik doe wel zin? Mijn karakter is complex. Mensen blijven mij vertellen hoe raar ik ben en hoe vreemd het is dat mijn hond de naam Maxima Zorreguieta draagt. Mensen ontdoen van hun schedel en ledematen is niet de juiste manier om aandacht te vragen voor mijn lijden. Mijn lijden kent geen grenzen en niemand weet eigenlijk van de dagelijkse strijd die ik lever of de pijnen die ik lijd. Stop.
Geen bioscoop, musea of theatervoorstelling. Beschrijf anders eens wat niet meer mogelijk is. Akkoord. Mijn tong ziet er op dit moment uit alsof het mond-op-mondbeademing heeft gegeven aan een epileptische cactus met een koortslip. Rood, onsmakelijk en pijnlijk. Restaurants, bars, cafés en trieste eethuisjes zonder terras. Allemaal gesloten en terecht. Anderhalve meter afstand. Hoest, nies, kuch of hoest in uw arm en was dagelijks meerdere malen langdurig en grondig uw handen. Héél overdreven, vind ik dat. Ongelofelijk gezeur. Geen Eurovisie Songfestival, Passion en Eredivisie. Geen wielerklassiekers en Formule 1. Mijd plekken waar veel mensen zijn. Ga alleen naar buiten wanneer daar een reden voor is en werk daar waar mogelijk is thuis. Geen tandarts, huisarts of fysiotherapie. De huisarts heeft een voicemailbericht achter gelaten. Even luisteren. Fraai. Het is op dit moment niet mogelijk om de praktijk te bezoeken. De blaar op mijn tong is volgens de huisarts geen spoedgeval. Terug naar álles wat momenteel onmogelijk is. Schud geen handen en zorg er te allen tijde voor dat men niet in het gezelschap is van meer dan twee personen. Dit wil zeggen dat feestjes of verjaardagspartijtjes niet mogelijk zijn. Christus. Vrijwel alles is onmogelijk.
Andermans geluk en blijdschap. Dat is mij een doorn in het oog. Eindelijk is het stil op straat. Vandaag nagenoeg de hele middag in de supermarkt rondgehangen en anderen het leven zuur proberen te maken. Het is mogelijk om met lijf en winkelwagen mensen flink de stuipen op het lijf te jagen. Of hoe dat ook maar gezegd of geschreven wordt. Mensen in de weg lopen. Met alle liefde. In mijn vrije tijd teken ik graag navels en neusgaten. Dat is veilig vertier en daar doe ik geen vlieg kwaad mee. Laat mij. De samenleving ligt wegens enkele maatregelen op zijn gat en nu rest er slechts één vraag. Zijn de maatregelen overdreven of is de inmiddels dagelijkse manier van leven het recept voor een ideale samenleving? Hopelijk het laatste. Weinigen in dit land gedijen bij de huidige situatie. Momenteel waant mijn geest en lijf zich in een staat van euforie. Dit is toch alles wat een mens zich kan wensen? Voor wie het weten wil of wie nieuwsgierig is. Enkele weken geleden deed ik een wens en deze is uitgekomen.
Corona. Stop. Laat ik vooropstellen dat ik niet de enige in dit land ben die het op dit moment enorm naar zijn zin heeft. Content. Mijn karakter leent zich voor het geweldig vinden van periodes waarin velen hun draai niet kunnen vinden. Dat is een complexe zin. Christus. Andermans geluk en blijdschap is mij een doorn in het oog. Meisjes op de dansvloer, giechelende baby’s en stelletjes die innig in het park op een kleedje liggen. Walgelijk. Mensen die gelukkig zijn, maken mij boos. Een uur na mijn geboorte kon ik al dichten. Buurman aan de overkant is bedroefd, omdat hij onlangs met pensioen gegaan is en dit wilde vieren met enkele buurtbewoners. Dit feest zal wegens de maatregelen niet plaatsvinden. Geweldig. Anna wilde met haar moeder naar Spanje om te vieren dat laatstgenoemde onlangs kankervrij verklaard is. Dit tripje zal wegens de maatregelen niet plaatsvinden. Fantastisch.
Had ik met de wijsheid van nu die ene avond in het verleden hetzelfde gewenst? Oh, absoluut. Masturberende schoonmoeders en vrouwen met een glanzend voorhoofd zijn mijn favoriet. Na het zien van een vallende ster, wenste ik iets prachtigs. Mijn wens kwam uit. Blauw. Stop. Even geen drukte. Laat mij met rust. De zwellingen in mijn gezicht vertellen mij dat ik moet stoppen met het likken van kalksteen en het eten van zoute haring met slagroom. Heerlijk. Enkele weken geleden wenste ik dat de wereld, zoals we die kennen, voor een onbepaalde tijd zou veranderen in iets dat beter bij mij past. Mijn tanden spelen met de gigantische blaar op het puntje van mijn tong. Niet bijten. Wél bijten. Mond vol bloed. Adrenaline door mijn lijf. Onlangs zag ik wéér een vallende ster. Raad eens wat ik gewenst heb. Natte sneeuw in juni. Iedereen weet nu dat, wanneer er in juni natte sneeuw uit de hemel komt vallen, ik hier verantwoordelijk voor ben. Meervoud van nachtmerrie is nachtmerries en daar ben ik het al vanaf mijn geboorte niet mee eens. Het moet nachtmerrieën zijn. Nachtmerrieën. Dat is hoe het gespeld en uitgesproken moet worden en het is mij een doorn in het oog dat mensen nog steeds nachtmerries zeggen en schrijven. Mijn psycholoog heeft een voicemailbericht ingesproken en deze zou ik graag willen delen. Voicemailbericht van psycholoog, alsjeblieft.

“Het is ongezond en zorgwekkend om te hopen op vele dodelijke slachtoffers. Je bent een onwijs getalenteerd persoon en een fijn mens. Waarom ben je zoals je bent? Waarom ben je zo negatief en hoe komt het dat jij je gave niet voor iets positiefs kunt inzetten? Open de gordijnen en ramen. Laat frisse lucht binnen. Wanneer deze crisis voorbij is, zou ik je graag weer eens face-to-face willen spreken. Doe ons allen een groot plezier en wens voorlopig maar even helemaal niets, want daar komen ongelukken van. Einde bericht.”