Tijdens mijn middelbare schooltijd haatte ik gymnastiek. De weeïge walm van tig soorten deodorant spray’s in de kleedkamer en de gymzaal-geur van rubber en zweet. Rubber van de dikke mat, de dunne matten, de basketbal. Zweet van klamme rode lintjes waarmee je je team kon herkennen en, ondanks de deodorant, vanzelfsprekend, zweet.
Het weer thuiskomen met een gekneusde pols omdat je de voetbal met 90 km/h tegen je ongecoördineerde hand kreeg die net op dat moment toevallig in de lucht hing, het gevolg van een gymzaal vol klungelige ledematen die elke sport zouden moeten kunnen beoefenen.
Een vriendin en ik maakte er een eigen sport van om zo lang mogelijk niet naar gym te gaan. Twee uur achter elkaar vrij want ja, gym was altijd een blokuur. We hebben het persoonlijke record gezet op negen weken. De tijd van middelbare school gymnastiek is in jaren de helft van mijn leeftijd geleden.
Nostalgie, wat een aantal eeuwen terug nog een medische aandoening was, is het terugverlangen naar de vroegere jaren van je leven. De zogenaamde Coming of Age jaren. De jaren waarop je pas na een tijd, wanneer de wonden geheeld zijn en het meeste vergeven en vergeten is, met een romantische blik terug kan kijken. Negatieve herinneringen vervagen of je kan erom lachen en worden daardoor positieve herinneringen. Dit zijn de jaren waarin je het meeste leert, seksualiteit ontdekt, politieke opinies vormt en als een verantwoordelijke volwassene een plek in de maatschappij inneemt. De jaren die de meeste indruk op je maken.
‘Met de jaren’ is het 39e nummer van Tijdschrift Ei. Hierin komt de volwassenwording van de mens aan bod. Zoals in de serie Wind from the East van fotograaf Daniel Gentelev, waarin hij de lol, bravoure, angst en schroom van wat het betekent om ‘de jeugd’ te zijn weet weer te geven.
Shamisa Debroey tekende voor ons Groeipijn: een strip waar Coming of Age vanaf druipt.
En volwassenwording stopt natuurlijk niet bij mensen alleen. Het gaat ook over andere zaken, in dit het geval van natuur zoals op de foto’s van beeldend kunstenaar Boyd de Jong. Daar laat hij een rivierbedding van granieten rotsen in Noorwegen zien die uit granieten rotsen bestaat die in de loop der tijd gevormd zijn door het stromende water. Door de plassen die zijn ontstaan te kleuren wordt de vorm en de ruimtelijkheid versterkt en zo worden de verschillende fases van water door de tijd heen vastgelegd.
Tijdschrift Ei heeft zo ook haar eigen Coming of Age; is 39 nummers later ineens vijf jaar oud; presenteert met veel trots Tijdschrift Ei 3.0; en wordt met de jaren een wijs orakel van literatuur en kunst. Voor het eerst, na wat ge-puber, hebben we een plek op het internet met alle, ALLE bijdrages in ALLE nummers onder elkaar op een site. Geen archieven meer. Om de klungelige ledenmaten kunnen wij nu lachen en we kijken met een romantische al dan niet nostalgische blik terug op al hetgeen wat Tijdschrift Ei heeft gemaakt tot wat het nu is.
Dit nummer van Tijdschrift Ei werd gemaakt door de redactieleden Suzan Enzerink, Marieke de Groot, Jesse Muller, Pieter Olde Rikkert en Maaike Bergstra.
