Paul slikte, opende de kraan, dronk eruit en keek naar zichzelf in de spiegel. Een waterdruppel nestelde zich in de stof van zijn jasje. Hij nam een handdoek uit de kast. Terwijl hij wreef, voelde hij het opgevouwen A4’tje in zijn binnenzak. Hij ademde diep in en uit en controleerde zijn oksels op zweet zoals hij dat op kantoor ook deed. Gelukkig had hij vanochtend okselpads geplakt: je rook niets en het moest wel heel gek lopen, wilde je zweetplekken door de pads, het overhemd en zijn jasje heen zien. En bovendien, zolang hij zich concentreerde op zijn buikademhaling, was er niets aan de hand.
‘Beste aanwezigen,’ zei hij. Met één hand maakte hij zijn das iets losser en hij schraapte zijn keel.
‘Beste aanwezigen.’
Het klonk goed zo. Nu de rest nog. Hij nam het A4’tje uit zijn borstzak, vouwde het open en las de eerste alinea door. Hij prevelde de zinnen. Precies bij de eerste pauze klonk er een kort klopje op de deur van de badkamer. Van schrik liet Paul het A4’tje in de wasbak vallen.
‘Paul?’ hoorde hij. Het was Ellis. Ze rommelde aan de klink.
‘Nog even,’ zei hij.
‘Doe op zijn minst die deur open.’
‘Ik kom zo.’ Paul ademde nogmaals diep in via zijn neus en hij blies de lucht langzaam via zijn lippen uit. Hij concentreerde zich op de geluiden aan de andere kant van de deur. Ellis stond er nog. Ze zuchtte zoals ze altijd zuchtte. Pas na een seconde of twintig klonken haar voetstappen op het parket. Ze liep weg.
Nog één keer nam Paul de hele tekst door. Ondanks de strepen van het water uit de wasbak was hij nog goed leesbaar. De tekst was niet te lang en niet te kort. De rustmomenten zaten op de juiste plekken. De woorden waarbij hij pauzeerde, waren gemarkeerd en als hij ergens extra nadruk op moest leggen, dan waren ze vetgedrukt. Een kind kon de was doen. Paul vouwde het A4’tje op en stak het terug in zijn zak. Hij bekeek zichzelf voor de laatste keer in de spiegel, frummelde nog wat aan zijn das en verliet de badkamer.

Terwijl hij in de hal nog één keer de eerste alinea’s in zijn hoofd herhaalde, trok er een kind aan zijn broekspijp. ‘Papa,’ zei het meisjesstemmetje achter hem, ‘gaan we de echte taart zo eten?’
Kleine Nic. Hij keek naar haar en naar zijn broek. Ze stuiterde heen en weer. Haar mond en handen waren roze van het glazuur. Zijn broek ook. Paul voelde zijn hartslag pieken. Dat dit kind zo’n obsessie voor suiker had, oké, maar dat hoefde Ellis toch niet te stimuleren? Nic was al dik genoeg en straks werd het weer krijsen en gillen.
‘Straks,’ zei hij.
Ellis tikte hem kort op de schouder. ‘De taart staat al buiten de koelkast,’ zei ze. ‘De slagroom begint te lopen.’
‘Ja,’ antwoordde Paul. Het klonk geïrriteerder dan hij wilde. Hij liep de woonkamer door en betrad de tuin.
Het feest was compleet. Iedereen zat in de loungeset aan de tuintafel en de kinderen speelden op het gras. Hij ging aan het hoofd van de tafel staan en kuchte. De mensen aan de tuintafel keken even op, maar daarna gingen ze weer verder met hun gesprekken. De echte stilte viel pas toen Ellis met de taart de tuin in kwam.
Paul schraapte zijn keel. ‘Als ik even jullie aandacht mag,’ zei hij. Hij keek over de tafel heen. Zijn moeder zat onderuitgezakt op een stoel en zijn schoonvader keek glazig door zijn dikke bril. Hij hield zijn armen over elkaar.
‘Goed,’ zei hij. ‘Beste aanwezigen.’ Hij slikte. ‘Ellis en ik, wij wilden even van deze gelegenheid gebruik maken om iets te zeggen. Een woordje te doen.’
Paul zocht met zijn hand in zijn binnenzak en vond het gevouwen A4’tje. Hij vouwde het open en begon te lezen.
‘Vandaag zetten we Vicky in het zonnetje.’
Paul wees met een houterig armgebaar naar zijn oudste dochter. Vicky zat op een stoel met slingers. Ze droeg een prinsessenjurk en een klein zilveren kroontje. Ze keek hem aan met haar mond open.
‘Al tien jaar is ze bij ons,’ zei hij. ‘En ze is een belangrijke speler in ons gezin. Een spin in het web, zou je kunnen zeggen.’ Hij liet een korte pauze vallen. Vicky werd rood. Pauls moeder schudde lichtjes met haar hoofd en zuchtte.
‘In de afgelopen tien jaar hebben wij een enorme groei bij Vicky gezien. Je hebt jezelf echt ontplooid, Vicky. Op creatief vlak en op sociaal en intellectueel vlak.’
De schoonvader van Paul ademde diep in en uit. Nog steeds zat hij met zijn armen over elkaar. Paul voelde enkele parels zweet op zijn hoofd ontstaan.
‘Je bent een echte teamspeler en je weet van aanpakken. Van Vicky, daar kun je van op aan, zeggen we altijd. Nooit te beroerd om een vervelend klusje op te pakken. Behulpzaam, oprecht en met een groot empathisch vermogen. Dat ben jij ten voeten uit.’
Op dit punt bevatte Pauls A4’tje een pauze. Hij keek veelbetekenend naar de aanwezigen aan de tuintafel. De mensen keken naar de luifel boven hen of naar de schutting en de gestoepkrijte man die Nic erop getekend had. Hij had vierkante vingers. Papa, stond erboven.
‘En als we terugkijken op de voor jou achterliggende tien jaren, Vicky, dan zien we een bijzonder verhaal. Ik weet nog goed hoe jij in ons gezin kwam en nu sta je er. Je staat er gewoon. Zelfstandig en zelfverzekerd, maar met een zacht en vriendelijk karakter.’
Vicky keek met grote ogen naar Ellis. Ze slikte en Paul zag hoe Ellis een hand op haar schouder legde. Hij keek naar zijn A4’tje. Hij was op driekwart. Nu moest hij door.
‘Vicky is altijd bezig,’ zei hij met een lichte tril in zijn stem. ‘Een echt bezig bijtje, kunnen we wel zeggen. Ze heeft veel hobby’s, zoals zwemmen, lezen, hockey, programmeren en knutselen. We zouden je een echte fröbelaar kunnen noemen, Vick, met je talent om dingen creatief in elkaar te zetten.’
Paul probeerde een glimlach.
Kleine Nic trok aan Ellis’ mouw en vroeg: ‘Mama, wanneer eten we de taart?’
Ellis fluisterde: ‘Even wachten, papa is zo klaar.’
‘Deze eerste tien jaren waren mooie jaren, Vicky,’ vervolgde Paul. ‘Laten we hopen dat de komende tien jaar minstens even mooi zullen zijn. Wij hebben je tot nu toe in ieder geval ervaren als een geweldige persoon. Wij zijn trots dat we jou bij ons hebben.’
Nu sloeg zijn stem wel over. Nog even volhouden. Alleen de slotzinnen.
‘Goed, ik zou het kort houden. Bij een feest als dit hoort natuurlijk een cadeau, en we hebben alle opa’s en oma’s gevraagd om iets bij te dragen.’
Paul knikte naar Ellis. Ze liep naar binnen en pakte een groot pak uit de kamer.
‘Vicky, gefeliciteerd met je tiende verjaardag. Papa en mama houden van je en we hopen je nog vele jaren bij ons te mogen hebben.’
Paul vouwde zijn A4’tje weer op en keek de tafel rond. Het applaus bleef uit. Zelfs zijn zus keek hem niet aan.
‘Nou, dat was heel mooi, toch, Vick?’ zei Ellis tegen het meisje. Vicky keek naar de grond. Ze knikte langzaam.
‘En nu taart!’ zei Nic.