Deze #46 van Tijdschrift Ei is de wedstrijdspecial: jullie kunnen er de top drie van onze schrijfwedstrijd in lezen. De wedstrijd – een verhaal gebaseerd op een illustratie van Joren Joshua – organiseerden we samen met schrijfcoaches Eva en Renee Kelder. En daarom begint dit ‘Geen zin’-nummer met een gasteditorial van hun hand!
Schrijven is volwassen worden
Geen zin. Een mooi, alledaags thema voor een schrijfwedstrijd, nietwaar? Geen zin in kantoor, familiediners, naar de sportschool: weerzin waar we allemaal aan ten prooi vallen. Eva twitterde onlangs dat áls ze zou gaan bloggen, ze haar blog ‘de sacherijnige schrijfster’ zou noemen. Op het Boekenbal verzuchtte een auteur dat als romancier de werkelijkheid veel minder romantisch was dan… ja, dan wat eigenlijk? Renee stond ondertussen te flirten met Nick (ja die van Simon, uit Volendam, ja die ja, uitmúntende schrijver), maar is het er roerend mee eens.
Schrijven is trainen, beter worden, doorgaan, zin máken. En wat leent zich daar beter voor dan het korte verhaal? Het ondergeschoffelde pareltje van de literatuur. Het zorgenkindje dat gekoesterd dient te worden, gestreeld en bemind tot het blakend van gezondheid tevoorschijn springt. Wie beter wil (leren) schrijven schrijft een kort verhaal. En dat deden jullie en masse en hoe! Dik 150 inzendingen kwamen er binnen op de redactie waaruit het gruwelijk moeilijk kiezen was. De kwaliteit was hoog, verrassend hoog zelfs. Er wordt met verve geschreven in Nederland. Zinnen die met zichtbaar plezier geschreven zijn, waar aan gewerkt is, die hun plek verdienen, die er niet zomaar staan.
Wat ons ook verraste was de luchtigheid waarmee sommige inzenders het thema ‘Geen zin’ te lijf zijn gegaan. Waar wij geen zin associëren met tegenwind, gemopper en vreetbuien, zijn sommige verhalen buitengewoon opbeurend. Dat geeft te denken over het eigen karakter (zijn wij soms azijnpissers?) en dat is fijn. Geef ons een verhaal dat anders naar de eigen ziel doet kijken en we zijn tevreden. Zo bevonden zich onder de hoogvliegers het winnende verhaal ‘Eén Loonstrookje’ van Nicole Kaandorp en ‘Hop Hop Dalli Dalli’ van Theone Joostensz: verhalen die levenslust en gegrinnik opwekten. Knappe, ogenschijnlijk moeiteloos opgetekende verhalen bovendien. Maar wie (goed) schrijft weet: dat is schijn, je reinste bedrog. Vergelijkbaar, naar u wilt, met bijvoorbeeld het Boekenbal. We zijn nog nooit een schrijver tegengekomen die het daar naar z’n zin had en wild wordt het al helemaal niet.
Nog even over dat bloggen tenslotte: vooral doen hoor! Redacteuren onderscheiden zich verrassend weinig van andere mensen en brengen veel tijd online door. Dan lezen ze blogs van schrijftalenten zoals jullie en als ze het goed vinden, sturen ze je een mailtje en zetten je blog op facebook en voordat je het weet willen ze koffie met je drinken aan een chique gracht. En als je eenmaal zo ver bent gekomen, is er geen weg meer terug! Dan gaan ze in je ‘investeren’ en word je een product nog voordat je in de winkels ligt. Maar geen paniek, je hebt de tijd, schrijven is een eeuwigdurende bezigheid, een beetje zoals volwassen worden. Schrijven is zin maken, dag in dag uit heel veel zin maken.
Dit nummer van Tijdschrift Ei werd gemaakt door de redactieleden Suzan Enzerink, Marieke de Groot, Sytske van Koeveringe, Jesse Muller, Mathilde Drooger en Dieudonnée Twickler.