In deze excentriek genummerde editie presenteren we geen half werk. Ei #49.5 vervult een voorbereidende functie; het vertraagt de countdown naar editie 50 en verhoogt de voorpret op de festiviteiten die gepaard zullen gaan met dit jubileum.
Tussennumers zijn magisch. Vanaf perron 9¾, zoals Harry Potterfans weten, begint de reis naar toverschool Zweinstein. Dit perron is niet toegankelijk voor dreuzels: mensen die niet kunnen toveren. #49.5 is magisch op zijn Ei’s. Het grijpt Ei-lezers bij de lurven – lichaamsdelen die volgens ‘Het grote meneer Kaktus lied’ nog niet gelokaliseerd zijn door anatomen – en sleept ze mee in een alternatieve werkelijkheid.
Bij het mash-up gedicht ‘Shut the fuck up, Donny (Pareidolie)’ van Jonathan Griffioen en Daniel Vis word je bij de lurven gepakt door zinnen die voortjagen maar tegelijk schreeuwen om introspectie. Een pareidolie is een psychisch verschijnsel waarbij de hersenen waarnemingen incorrect interpreteren. Maar heeft dit alleen de hoofdpersoon Herman of ook de lezer bij de lurven?
Research naar het woord lurven onthult een lange geschiedenis. ‘Bij de lurven pakken’ is terminologie uit het vinkenvangen; een sport die tot het begin van WW I erg populair was bij de hogere klasse van Nederland. Hogescholen gaven vinkenvakanties en buitenhuizen hadden vinkenbanen, de plek waar de vogeltjes gevangen werden. Lurven waren houten palen met inkepingen, die gebruikt werden om netten aan te bevestigen. Als je een vink bij de lurven had, zat deze onder het net, en kon het geen kant meer op.
Tegenwoordig gebruiken we het woord lurven alleen nog figuurlijk; iedere connectie met de oorsprong is weggevallen. Hetzelfde doet zich voor bij het verhaal ‘Chef Reiger‘ van Fenna Riethof, waarin de Chef zijn team sommeert elke dag een reiger te tekenen, terwijl niemand meer weet wat de oorsprong van dit ritueel is. Als iemand vragen stelt over de gewoonte, ontstaat er ongemakkelijke spanning.
Vandaag de dag speelt de jacht op vinkjes zich meer af op social media. Deze moderne variant van vinkenvangen is te zien in de strip ‘Bodemloos’ van Floris Pieterse, waarbij een eenzame vrouw zichzelf probeert op te vrolijken door likes te krijgen voor haar selfie. Ze lokt zoals vinkers wilde vinken lokten met behulp van gekooide lokvinken. Deze vinken zaten met touwen vast aan hun vleugeltjes, zodat ze niet te ver weg konden vliegen. Hun kleine vogellichaampjes werden gebruikt als objecten, puur gericht op het vangen van hun soortgenoten. In de fotoserie ‘Jakob’ van Goran Turnšek wordt het menselijk lichaam neergezet als een object, al dan niet geknecht met touwtjes.
Ei #49.5 sleept je verder mee in een alternatieve werkelijkheid met de collages van David Wasch. Deze veelal gezichtsloze en vervreemdende beelden schudden de hersenen wakker en dwingen tot een ander perspectief.
Tegenwoordig is het gelukkig verboden om vinken te vangen. Maar we willen jullie toch uitnodigen om te verpozen op de digitale vinkenbaan van Tijdschrift Ei #49.5, met in plaats van lijmstokjes voor jullie pootjes, een prikkelende inhoud. Daarna zijn jullie vrij om door te vliegen, al hopen we jullie terug te zien om ons jubileum te vieren. En blijf op de hoogte door jezelf toe te voegen aan onze volière op Facebook, Twitter of Instagram, zodat jullie de festiviteiten niet missen.

Tijdschrift Ei nummer 49.5 werd gemaakt door de redactieleden Suzan Enzerink, Marieke de Groot, Sytske van Koeveringe, Jesse Muller, Mathilde Drooger, Annosh Urbanke en Dieudonnée Twickler.