Vroeger maakte ik zelf tijdschriftjes, compleet met inhoudsopgave en brievenrubriek. Nu ‘speel ik tijdschriftje’ met Ei. Is het enige verschil dat ik nu zogenaamd groot en volwassen ben? Het is nog een steeds een grotendeels intuïtief proces (voor mij in ieder geval, voor de andere redactieleden kan ik niet spreken. Jongens, weten jullie precies waar je mee bezig bent?) en uiteindelijk bestaat het tijdschrift nog steeds precies uit wat we zelf leuk vinden. Waarbij we dan ondertussen het vocabulaire hebben om het niet meer leuk te noemen maar kunstzinnig, prikkelend, vernieuwend, et cetera. Ja, we kijken voorbij onze eerste reacties op een werk. We denken voorbij hoe het ons laat voelen. We brainstormen bij elke inzending bewust over wat we wel én niet goed vinden, en onderbouwen dat met meer of minder uitgewerkte theorieën over wat kunst moet zijn, wat het waard is een platform te krijgen, wat bij óns platform past. Maar, eerlijk is eerlijk, soms dient een argument alleen om dat eerste onderbuikgevoel van een rechtvaardiging te voorzien. Uiteindelijk moet je achter het plaatsen van een inzending kunnen staan, het ‘leuk’ vinden.
Dat proces van maar wat doen naar onderbouwd maar wat doen, lijkt vanzelf te gaan. Maar is het zo, word je vanzellef groot, zoals het Kinderen voor kinderen-koor zong in ‘Op een onbewoond eiland’? Wordt je überhaupt wel groot?
Uit het verhaal ‘Pony’s kammen’ komt een sterk gevoel van weemoed naar voren, maar evengoed onzekerheid, een onbestemd gevoel van nog niet weten hoe alles werkt. En Sare Bakker is nog stelliger: die kindertijd is helemaal niet zo eenvoudig, zelfs al mag je meedoen aan de miniplaybackshow! Ook de beelden van Lucas Lelieveld nemen je mee terug naar je kindertijd, op een weer heel andere manier. Ze werpen de vraag op: wat is dat eigenlijk, je kindertijd? Of, zoals je je bij Jasmijn Dutterloos foto’s kunt afvragen: bestaat het verleden en daarmee je kindertijd überhaupt nog wel? Of blijft het bij herinneringen, verhalen en een foto die de werkelijkheid nooit recht aan kan doen? En, is dat erg? Zeker is dat kind zijn niet wegneemt dat je serieuze zorgen kunt hebben, ingrijpende beslissingen kunt maken. Daaraan geeft ‘Nieuw’ van Myrthe Timmers een dramatische invulling.
Ook voor deze editie van Ei was het weer fijn tijdschriftje spelen, met als mooie beloning opnieuw een kennismaking met uiteenlopend talent. Dat er meer lezers zijn dan mijn ouders en teddybeer is ook mooi meegenomen.

Dit nummer van Tijdschrift Ei werd gemaakt door de redactieleden Suzan Enzerink, Marieke de Groot, Sytske van Koeveringe, Jesse Muller, Mathilde Drooger en Dieudonnée Twickler.