Mijn vader ontwierp een brug. Of beter gezegd: hij liet twee overzijden naar elkaar toe reiken. Twee straten die een aanloopje nemen, opstijgen, zich over het water naar elkaar toe strekken en in het midden elkaar nét niet aanraken. Een kleine spleet leegte waar je het water onderdoor ziet stromen.
De brug is een metafoor. We slaan bruggen tussen mensen, overbruggen afstanden en tijd, bedenken ezelsbruggetjes. De brug gaat over verbinding, contact en begrip. Over nader tot elkaar komen, weer ‘buren’ worden. De essentie van mijn vaders brug zit hem niet in het bereiken van de overkant, maar in het reiken. Het stukje niks tussen de zijden, is eigenlijk alles. Het is de afstand tot elkaar die het mogelijk maakt te blijven communiceren en het proces om nader tot elkaar te komen drijft.
Net als op de Pont des Arts komt de balustrade van de brug langzaam vol te hangen met slotjes van geliefden. De sloten staan voor verbinding, net als de brug. Een tijd terug kochten twee geliefden een dik kettingslot en ze ketenden, in een ultieme poging hun verbintenis definitief te maken, de twee brugdelen aan elkaar vast. Ze dachten dat dit hét bewijs van hun grote liefde was. Maar ze hadden het niet begrepen. Ze hadden niet gezien dat dit reiken de essentie was, dat er waarde en schoonheid zit in het net niet raken, het alsmaar trachten dichterbij te komen. Als je geheel samenvalt, wat valt er dan nog te bespreken? Ze zagen niet dat ze de kanten hiermee in de ketenen hadden gelegd en dat hierdoor de essentiële spleet leegte in het water was gevallen.
Deze tijd is er een van bruggen. En van leegte.
We proberen afstand te overbruggen. We moeten fysiek afstand houden, maar communiceren als nooit tevoren. We proberen zo dichtbij mogelijk te komen, de vingertoppen naar elkaar uit te strekken en elkaar steeds net niet te raken. Door dit constante reiken en het zoeken naar nieuwe manieren om dichter bij elkaar te komen, zijn we misschien wel sterker verbonden.
We proberen tijd te overbruggen nu het dagelijkse leven even tot stilstand is gekomen. Het is een soort tussentijd, een kleine spleet leegte tussen wat was en hoe het verder zal gaan. Naast alle pijn, angst en verdriet die deze tijd met zich meebrengt, zit er ook kracht in dit moment van leegte. Deze adempauze geeft ruimte voor nieuwe ideeën. We kunnen even stilstaan, in de verte turen en nieuwe toekomstbeelden creëren.
Een tijdje terug beklom mijn vader de brug, haren in een grijs knotje, in zijn hand een betonschaar. Precies boven de streep water hield hij stil en boog zich richting de balustrade. Als je nu naar Breda gaat om de brug te zien, reiken de kades weer vrijwillig naar elkaar, ze zijn weer buren.
Ook Tijdschrift Ei zit in een overbruggingsfase. En in deze ‘tussentijd’ willen we dit nummer beetje bij beetje vullen met bijdragen van onze makers. Dus heeft een moment van leegte zich bij jou geuit in creativiteit? Ging je, om de tijd te overbruggen, naar Bommel om de brug te zien of heb je bruggetjes geslagen die je met ons wilt delen? Laat het ons zien. Stuur voor 10 juni je tekst in naar tijdschrifteitekst@gmail.com en/of je beeld naar tijdschrifteibeeld@gmail.com.
We bekijken en beoordelen alle inzendingen voordat we ze plaatsen.
Deze editie werd gemaakt door: Arin Koreman, Cleo Berenbroek, Eva Disselhoff en Kim Blekkenhorst
