Dit is column #1 van de wisselcolumns tussen Marjolein Takman en Jelko Arts. Afwisselend op Tijdschrift Ei en het Wintertuinblog schrijven en tekenen Jelko en Marjolein over het maakproces van hun chapbook. Lees hier Jelko’s bijdrage en vind onder de column meer informatie.
Als iemand in mijn omgeving een kind krijgt, is de naam het eerste wat ik wil weten. Het is eigenlijk ook het enige wat ik wil weten. Als de naam bekend is, denk ik daar even over na. Vind ik het een mooie naam, past die bij het beeld dat ik van de ouders heb, gaat het gek klinken als dit kind later CEO van KLM wordt?
Ongeveer negen maanden geleden begon ik aan een verhaal dat ik ‘Groot verhaal’ noemde. Daarna kreeg het de werktitel ‘We doen echt niks hoor’. Nu noem ik het weer ‘Groot verhaal’, of ‘Groot ding’. Ik denk vaak na over de titels van verhalen en boeken, vooral boeken die veel gelezen worden. Er zitten trends in, net als in kleding. Ik neig ernaar mijn verhalen saaie titels te geven, titels van één woord, waar niemand – inclusief ikzelf – een beeld bij heeft.
Voor wat inspiratie wendde ik me tot De Bestseller 60 van deze week. Statistisch gezien zou het inderdaad helemaal niet gek zijn als ik mijn verhalen een nietszeggende titel van één woord geef. Oorsprong van Dan Brown staat namelijk met drie verschillende varianten in de lijst. Maar ik zou toch graag willen dat een titel iets weggeeft van de inhoud van het boek, al is het maar een bepaald beeld of bepaalde toon. Ik hoop altijd dat kinderen ook enigszins bij hun naam passen. Zo kan ik me niet voorstellen dat een kind dat Vlinder-Maan genoemd wordt, over veertig jaar CEO van KLM is.
Elke dag dat ik aan mijn chapbook werk, denk ik na over de titel. Ik denk er meer aan dan ik aan sommige alinea’s, zinnen en hoofdstukken denk. Hoe langer ik geen titel weet te verzinnen, hoe abstracter het hele project voor me wordt. En dat is geen goede ontwikkeling, want de deadline nadert sneller dan ik in staat ben met die goede titel te komen.
Kinderen kun je best een paar dagen naamloos laten. Daar worden ze niet slechter van. Ik ben ondertussen geneigd om mijn novelle ‘Project X’ te noemen. Misschien wordt het dan wel een onverwachts, maar catastrofaal succes.
