We houden graag de schijn een beetje op, maar een tijdschrift maken is meer dan het knippen en plakken van teksten en afbeeldingen. Het zou zo kunnen zijn dat we een tekst binnenkrijgen die we goed vinden en waar we vervolgens een thema omheen bedenken. Maar een andere mogelijkheid is dat we iemand een tekst vragen te schrijven bij een thema. Geloof niet alles wat ik zeg: misschien begint elk nummer wel met een beeldbijdrage. Of eigenlijk bouwen we het hele tijdschrift op rond thema’s die ons worden ingefluisterd door een ouijabord.
Wat onze werkelijkheid ook moge wezen: aan de teksten moet vrijwel altijd nog wat gedaan worden en ook het beeld komt niet tot ons via Goddelijke wegen. Een goed voorbeeld is de totstandkoming van de bijdrage van Basje Boer in dit nummer. Ik kende Basje al enige tijd als ‘het NRC-meisje’. Op een boekennacht stelde ze zich voor en kreeg daarmee een naam (hypothetisch, want eigenlijk verstond ik hem niet: sorry). Enige tijd later bleek ze mensen te kennen die ik toen net leerde kennen, en bleek eveneens dat ze schreef. Daarna zaten we op Lowlands 2013 plotseling tegenover elkaar terwijl ik net heel knullig een joint aan het draaien was, dat was ongemakkelijk voor mij, maar had wel tot gevolg dat ik haar site ging bekijken. Toen ik hierop las dat ze góed schreef, vatte ik het plan op haar in Ei te krijgen. Na mailcontact bleek ze er lang geleden al eens in te hebben gestaan. Dat was geen probleem, misschien zelfs wel een streepje voor, daar we graag een hechte Ei-groep hebben, waarin mensen kunnen terugkeren, maar nieuwelingen altijd welkom zijn.
Deze lange aanloop naar de bijdrage van Basje rekte zich nog bijna een jaar, door drukte, deadlines, bevriende bijdragen, sites die platlagen en andere levenszaken, maar in december 2014 kregen we een prozagedicht met een illustratie binnen. ‘Hopelijk was het wat voor Ei.’
Na bespreking in de vergadering waren we het er al snel over eens dat we de tekst van Basje graag wilden plaatsen. De illustratie vonden we echter aanvankelijk te letterlijk ‘illustratief’: een collage waarin op een foto van Basje zelf littekens zijn aangebracht (een andere dan die je nu bij de bijdrage ziet). In overleg werd aan dit beeld daarom nog verder gewerkt. Maar zoals zo vaak bij kunst was het beeld niet enkel een esthetische beleving. Deze beeltenis verbeeldt ook de kunstenaar die om kunst te beoefenen in een afbeelding van zichzelf littekens aanbrengt en zo een andere werkelijkheid creëert: kunst.
De tekst Parallel was weliswaar zonder twijfel goed en het was ons duidelijk dat het ging over de verschillende manieren waarop de werkelijkheid beleefd en herinnerd kan worden, maar bepaalde details zorgden voor wat haperingen in ons begrip. Ik trad hierover met Basje in contact. Een van de dingen waar we moeite mee hadden was de indeling van de keuken en dan met name hoe een broodtrommel hing. Maar dit was wel hoe Basje het zich herinnerde, dus hoe kon het dan niet kloppen? Welke werkelijkheid was de werkelijkheid in de verleden tijd? Ze mailde haar moeder:

Van: Basje —–
Verzonden: maandag 19 januari 2015 10:18:22
Aan: Joost —–

Hee Joost,

Ik ben bezig met een verhaal, over mijn val uit het raam.
Maar nu vroeg ik me af: hing er nou een broodtrommel boven de vuilnisbak? Of iets anders?

Gr! Basje

—————————————————————————-

Van: Joost —–
Verzonden: maandag 19 januari 2015 11:08:28
Aan: Basje —–

Onder het raam stond de koelkast. Daarop was een iets grotere plank gelegd zodat er meer op de koelkast gezet kon worden. Ik denk dat daar ook de broodtrommel stond.

Links van de koelkast was aan de muur een plank gemaakt waarop glazen stonden. Jij moest op de koelkast klimmen om een wijnglas te pakken. De vuilnisbak stond misschien rechts van de koelkast en daarnaast weer de wc deur. Het raam stond, met twee deurtjes, een beetje open. Het platje van de benedenverdieping, was 2 en halve meter lager, schat ik. Daar lag een kapotte glazen pot, ik denk een augurkenpot van het café. Daar kwam je met je wang in terecht. Het heeft je misschien weerhouden om verder te rollen, van het platje af want er was daar geen hekje. Ik zag ineens alleen Lhana en jou niet meer. Rende naar beneden.

De rest is aan jou wat emoties betreft. Voor je verhaal. Ik moet het niet te veel invullen. Als je toch meer wilt weten vraag je maar. De gebeurtenis heeft mijn leven een grote schok gegeven, dat wel. Van die dingen als: ervóór en erná.

Succes met het verhaal.
Ik ben blij dat je leeft!

Zoen
Joost

Welke werkelijkheid Basje gekozen heeft te volgen, mogen jullie zelf lezen in deze Ei #37 – De werkelijkheden. En onthoud dit: ‘Fictie onthult waarheden die de werkelijkheid verbergt.’

–

Dit nummer van Tijdschrift Ei werd gemaakt door redactieleden Adriana Bogdanova, Jesse Muller, Marieke de Groot, Pieter Olde Rikkert, Nina Blanken, Suzan Enzerink en Maaike Bergstra.