Gelukkig herinner ik me van onze tijd samen niet veel.

Hé Clarissa,

Misschien is het gek om wat ik nu ga doen in een mailtje te doen, maar er is iets wat ik je moet vertellen, en hoewel ik bang ben dat je niet echt te wachten zit op wat ik je te zeggen heb, zal het er toch een keer van moeten komen, dus laat die keer in godsnaam dan maar nu zijn.

Ik weet niet zeker of ik het kort moet houden of niet, maar al met al denk ik dat dat maar beter is: dan hebben we het maar gehad, of zo. Ik bedoel, ik kan wel helemaal gaan beginnen over hoe fantastisch mooi ik je wel niet vond, toen ik je voor het eerst ontmoette, aan het begin van de KMT – oké, nu heb je sowieso geraden wat ik wil gaan zeggen, maar lees alsjeblieft door –, met je mooie stem, niet zo lijzig als die van van die meisje-meisjes, maar lekker hard en helder, en je volle figuur, niet zo’n lelijk gratenpakhuis met zonder rondingen dat de meeste mensen mooi schijnen te vinden, maar ik denk niet dat het iets zou veranderen aan je gevoelens voor/over mij en deze mail als ik dat deed, dus ik doe het maar niet.

Dus, wat ik je zeggen wil: er is een ander en ik heb haar zwanger gemaakt. Ze heet Pamela.

Je hebt nu vast zoiets van: WTF, en dat snap ik, maar ik kan het ook niet anders maken dan het is:
1. Er is een ander.
2. Ze heet Pamela.
3. Ik heb haar zwanger gemaakt.

Het is een beetje kut om het zo plompverloren in je gezicht te duwen, maar zo zijn de feiten nu eenmaal. Het spijt me.

Je snapt vast wel dat ik een meisje dat ik zwanger heb gemaakt niet zomaar in de steek kan laten; Pamela is bovendien een stuk ouder dan jij, zo oud als ik ongeveer, en heeft al heel wat meegemaakt, waaronder bepaalde dingen die het voor haar moeilijk te accepteren maken dat ik met een ex omga. Ik hoop dat je dat begrijpt, en dat je ook inziet dat het beter is dat twee mensen bij elkaar zijn die ongeveer in dezelfde levensfase zitten – ik bedoel, dat het tussen ons, vanwege het leeftijdsverschil, toch niet gewerkt had.

Ik zal nooit vergeten hoe we samen, toen op werkkamp, Boris-de-hond-die-niet-onze-hond-was uitlieten en eindigden op dat elektriciteitskastje, hand in hand, met de ondergaande zon achter de kruinen van de kale bomen. Hopelijk heb jij ook goede herinneringen aan ons, samen.

Wat mij betreft heb ik alles gezegd wat er te zeggen valt. Probeer me niet te bereiken: mijn telefoon neem ik niet op en mails zal ik niet beantwoorden, als je ze stuurt. Op Facebook heb ik je al ontvriend. We hebben nog nooit ruzie gehad – daarvoor houden we te veel van elkaar, denk ik – en ik hoop dat we dat zo kunnen houden.

Treur in ieder geval niet om mij: bijna niemand blijft bij zijn eerste verkering, en de eerste keer is uiteindelijk ook maar een van de vele keren. Zoveel stelt het allemaal niet voor.

Ik zal altijd een stukje van je bij me dragen in mijn hart.  Duizend kusjes,

Je W.

Het is een beetje kut om het zo plompverloren in je gezicht te duwen, maar zo zijn de feiten nu eenmaal.

Hé Pamela,

Misschien is het gek om wat ik nu ga doen in een mailtje te doen, maar er is iets wat ik je moet vertellen, en hoewel ik bang ben dat je niet echt te wachten zit op wat ik je te zeggen heb, zal het er toch een keer van moeten komen, dus laat die keer in godsnaam dan maar nu zijn.

Ik weet niet zeker of ik het kort moet houden of niet, maar al met al denk ik dat dat maar beter is: dan hebben we het maar gehad, of zo. Ik bedoel, ik kan wel helemaal gaan beginnen over hoe fantastisch mooi ik je wel niet vond, toen ik je voor het eerst ontmoette, bij die burenborrel – oké, nu heb je sowieso geraden wat ik wil gaan zeggen, maar lees alsjeblieft door –, met je mooie stem, niet zo knauwend als die van van die echt-Hollandse meisjes, maar zacht en zuiver, en je slanke figuur –  niet de vormeloze plumpudding waaronder de meeste vrouwen van jouw leeftijd zonder het te willen schuilgaan – maar ik denk niet dat het iets zou veranderen aan je gevoelens voor/over mij en deze mail als ik dat deed, dus ik doe het maar niet.

Dus, wat ik je zeggen wil: er is een ander en ik heb haar ontmaagd. Ze heet Clarissa.

Je hebt nu vast zoiets van: WTF, en dat snap ik, maar ik kan het ook niet anders maken dan het is:
1. Er is een ander.
2. Ze heet Clarissa.
3. Ik heb haar ontmaagd.

Het is een beetje kut om het zo plompverloren in je gezicht te duwen, maar zo zijn de feiten nu eenmaal. Het spijt me.

Je snapt vast wel dat ik een meisje dat ik ontmaagd heb niet zomaar in de steek kan laten; Clarissa is bovendien een stuk jonger dan jij, een jaar of acht ongeveer, en heeft nog niet zoveel meegemaakt, waardoor het voor haar moeilijk te accepteren is dat ik met een ex omga. Ik hoop dat je dat begrijpt, en dat je ook inziet dat het beter is dat twee mensen bij elkaar zijn die niet zo ontzettend veel bagage hebben – ik bedoel, dat het tussen ons, vanwege alles wat we in onze levens al door hebben gemaakt, toch niet had gewerkt.

Gelukkig herinner ik me van onze tijd samen niet veel. Misschien had ik het te druk met jou geweldig vinden om nog iets van wat er met mij en met de dingen om me heen gebeurde te registreren, ging ik zeg maar zo op in jou en in alles wat met jou te maken had, dat de rest een soort waas werd, of zo. Hoe dan ook, ik hoop dat al te pijnlijke flashbacks ook jou bespaard blijven.

Wat mij betreft heb ik alles gezegd wat er te zeggen valt. Probeer me niet te bereiken: mijn telefoon neem ik niet op en mails zal ik niet beantwoorden, als je ze stuurt. Op Facebook heb ik je al ontvriend. We hebben al heel vaak ruzie gehad – een teken van onze passie voor elkaar, denk ik – en ik denk niet dat er iemand gebaat is bij nóg een ruzie.

Treur in ieder geval niet om mij: ik ben een lamlendige nietsnut. Wat kan ik nog voor je betekenen als Destiny er straks is? Maar jij bent een sterke vrouw, en als iemand dit aankan, ben jij het wel.

Ik geloof in je.  Vaarwel,

Je W.

Lotte! Sorry, ik moest nog wat administratiedingen doen. Nummer 54 was het, toch? Is Albert al weg? Ik kan niet wachten om je te zien! X W.