‘Hoe ver ben je dan wel gekomen?’ Steije drukte zijn heupen wat naar voren. ‘Je hebt toch wel iets gedaan?’
Timo nam een slok om tijd te rekken. Hij was voor het eerst bij Steije thuis. Normaal ging Steije alleen met zijn echte vrienden uit, maar die waren naar Mallorca en daarom mocht hij toch komen. Op de salontafel lagen kapotgeknepen bierblikken en verfrommelde vloeitjes van mislukte joints. Achter de bank de opblaasmatjes waar ze die nacht op gingen slapen.
‘Natuurlijk gezoend,’ loog Timo.
‘Wie niet,’ zei Steije. ‘Ja, Sandra of zo.’
Ze lachten alle twee. Sandra was het dikste meisje van de klas.
‘Maar met wie dan?’
Timo nam nog een slok. En nog een. Hij dronk het hele blik leeg en dacht aan de meiden in zijn klas, maar die kenden ze allemaal. De meiden in het dorp ook. Die zouden het kunnen ontkennen. Hij wist dat liegen erover erger was dan nog nooit iets te hebben gedaan.
En de meiden die waren verhuisd – die waren er ook nog. Rita, van de meubelwinkel, en natuurlijk Emmi, daar dacht hij nog vaak aan in bed, maar die was langer dan hij. En Suzanne! – die woonde tegenwoordig in het noorden, niemand sprak haar nog. Zij kon het niet ontkennen. Hij kneep het lege blik klein en gooide het op tafel.
‘Suus,’ knikte hij in de richting van het dorp. ‘Suzanne.’
‘Raadts? Suusje Raadts?’ Steije tilde zijn wenkbrauwen op. ‘Dacht dat die lesbisch was.’
‘Toen nog niet,’ antwoordde Timo. ‘Maar misschien zoen ik slecht.’
Steije lachte en Timo daarna ook.
‘En verder?’
Timo twijfelde. Tilde toen zijn handen op.
‘Beetje aan haar tieten gezeten.’
Hij had het gevoel dat dit zijn leugen geloofwaardiger maakte. Steije leunde naar voren om een nieuw blik te pakken.
‘Zit hier gewoon iemand die het allemaal nog moet meemaken. Gaan we regelen, hoor. Geen zorgen. De eerste keer,’ zijn blik siste, ‘kom je sneller dan ooit daarvoor. Dus zeg het maar: wie gaan we vanavond voor je fixen?’
Timo twijfelde. Hij had nog nooit zo over zijn klasgenoten gesproken. Hij zag zichzelf als een bescheiden jongen, hij was er zelfs trots op dat hij het er niet de hele tijd over had. Het was zijn manier om zich beter te voelen dan de jongens in zijn klas – hoewel hij er natuurlijk voortdurend aan dacht. De achterdeur sloeg dicht. Milan en Michael kwamen weer binnen zitten. De wietlucht waaide met ze mee.
‘Dit is echt jullie laatste hier,’ hoestte Steije. ‘Morgen moet die geur wel weg zijn.’
Ze zakten zonder iets te zeggen in de bank.
‘Waar geeft Bregje het eigenlijk?’ vroeg Timo toen. ‘Haar examenfeest.’
Hij hoopte het onderwerp te veranderen.
‘Achter de boerderij,’ Steije draaide zich naar de rest. ‘We hebben het over de meiden, toch Timo? Je vindt vast iemand leuk. Hoeft trouwens niet eens. Wie vind je lekker? Wie zou je wel willen doen?’
Timo wist niet wat hij moest antwoorden. Steije pakte zijn schooltas erbij. Hij vouwde de klassenlijst uit, sloeg zijn ene been over het andere.
‘Rozanne van Barneveld.’
Timo gaf hem een boze blik.
‘Sorry, ik ga gewoon de lijst af. Tanja dan. Nee? Wat dacht je dan van Eva? Eva Teva?’
De jongens lachten. Ze noemden haar zo vanwege de sandalen die ze droeg. Timo hoopte dat ze zouden blijven hangen op bijnamen en de verhalen die daarbij hoorden.
‘Wacht even, wie is Lina? Is dat die met die bril?’
Er werd geknikt. Het verbaasde hem dat Steije zijn klasgenoten niet van naam kende.
‘Nee, dat wordt niets. Shadi dan. Of is die al uitgehuwelijkt?’
Weer gelach. Michael scheurde een chipszak open. Timo dacht aan de meiden in zijn klas. Hij zag ze na het gymmen, die keer dat hij kort door de kier van hun kleedlokaal had gekeken. Sommige waren aangekleed, andere droegen alleen hun ondergoed. En bij elke naam die Steije noemde dacht hij: ja, alsjeblieft ja. Maar in plaats daarvan deed hij alsof hij kieskeurig was, alsof hij elke naam voorzichtig overwoog.
‘En dan is er nog Lotte P.’
Hierbij keek Timo hem in de ogen.
‘Mocht je willen,’ lachte Steije, waarmee hij zei dat Lotte P. nog steeds van hem was, ook al waren ze uit elkaar. ‘Lotte. Marion van Ruurloo. Loes Verschuur.’
Timo’s benen kraakten over het leer van de bank.
‘Loes dus,’ zei Steije. ‘Niet slecht. Valt te regelen.’
Loes zat naast Timo in de klas, bij sommige vakken dan. Ze was klein en opgewekt. Ze kende ook bijna iedereen op school, ze vertelde hem altijd alle roddels – wie er gekotst had na het uitgaan, wie er niet thuis was gaan slapen. En toch had ze iets onopvallends. Zelf kwam ze nooit in die verhalen voor. Hij waardeerde dat aan haar.
‘Die heeft ons nog afgetrokken in Praag,’ zei Milan.
Timo drukte zijn wenkbrauwen verbaasd bijeen.
‘Ze was dronken. Let op man, dit is belangrijk,’ Steije wenkte hem. ‘We waren net terug van die ene club, met al die verdiepingen, je weet wel. Zij lag op het bed van Milan – dit mag je trouwens nooit aan Emma vertellen, beloofd?’
Emma was de vriendin van Milan.
‘Beloofd,’ zei Timo meteen. Hij wilde het weten.
‘Oké, dus Milan en ik rookten ons pakje leeg op het balkon. Je kon daar gewoon sigaretten kopen. Vroegen nergens om je ID. En ik zag haar daar liggen. Was verder ook niemand meer in onze kamer, iedereen was al naar bed. Dus ik zei tegen Milan: We doen onze kleren uit. Gewoon, kijken wat ze doet.’
Timo luisterde aandachtig. Tijdens het spreken gebaarde Steije uitgebreid met zijn handen.
‘Wij dus aan beide kanten van het bed staan, en ze was op onze kamer, snap je? Ze kon gewoon weggaan. Ze draaide zich op haar rug en opende haar ogen. Die van Milan was tenminste nog een beetje hard, die van mij niet eens, geloof je dat? Zo’n kleine slappe. En toch, zij pakt ze gewoon vast. Alle twee.’
‘Niet!’ riep Timo.
‘Zou ik nooit over liegen, over dat soort dingen.’ Even dacht Timo dat hij er meer mee bedoelde, maar Steije ging ongestoord verder. ‘Duurde ook niet lang hoor, want wij stonden daar maar, tegenover elkaar. En ze trok! Aan beide kanten.’
‘Best hard ook.’
Milan hield zijn handen beschermend voor zijn kruis.
‘Daarna is ze naar haar kamer gerend.’
‘Wij natuurlijk lachen.’
‘Maar hoe dan?’ Timo leunde voorover. ‘Het is Loes.’
‘Je moet dat soort dingen gewoon doen,’ Steije wuifde het weg met zijn hand. ‘Maakt niet uit wie het is.’
‘En je moet ze laten weten dat je geïnteresseerd bent,’ zei Milan.
‘Precies!’ zei Steije. ‘Anders denken ze dat je homo bent. Dat denken ze echt.’
Timo wreef zich over zijn voorhoofd. Hij dacht weer aan de kleedkamer – hij vroeg zich opeens af wat hij nog meer gemist had.
‘Niet zoveel nadenken,’ zei Michael toen met zijn zware stem. Michael was de oudste van de klas, hij was een jaar blijven zitten. ‘Gewoon tegen de muur drukken. Vinden ze lekker.’

Om de hoek van de hooischuur gaf Loes hem een knikje tegen zijn knie. Ze waren al dronken, hij zakte half door zijn benen, bier schuimde uit zijn flesje en hij sloeg zijn arm om haar heen. Samen strompelden ze over het modderige erf. Hun handen grepen naar elkaars knieën en heel even tilde hij haar van de grond – hij schrok ervan hoe licht ze was. Ze gingen op een afstandje van de feesttent zitten, op de houten haspel van een waterkanon.
Milan en Michael stonden bij de fietsen te praten met twee meiden die Timo niet kende. Ze hadden ze ook niet aan hem voorgesteld. Michael leunde op de bagagedrager van een klasgenoot, de standaard zakte weg in het grind en toen het stuur de grond raakte rinkelde de fietsbel.
‘Moet dit een tafel voorstellen?’ Loes klopte op de haspel. ‘Het is hier echt een boerenbedoening.’
‘Tuurlijk,’ zei Timo en hij zette zijn flesje op het hout.
‘Lex heeft net zijn haar afgeschoren vanwege een weddenschap,’ Loes trok aan zijn arm en wees op de vlammende ton.
‘Dus dat rook ik.’
Verderop stond Steije te praten met een volwassen man. Ze hielden beiden een biertje vast en hun vrije handen hingen vanaf de duim uit hun broekzak. Ze spraken over vervolgopleidingen, Steije zei dat hij zijn kansen wilde vergroten, dat hij zichzelf wilde uitdagen. Timo had hem nog nooit zo gehoord.
‘Lies en Thomas zijn trouwens uit elkaar.’
Timo draaide zich dronken naar haar toe.
‘Hoezo dat?’
‘Ja, echt hoor. Die heeft dus een foto van zijn piemel naar Bregje gestuurd. Dat was voordat ze samen waren, maar toch. En!’ Ze boog zich dicht naar zijn oor. Hij voelde haar warme adem. ‘Ik heb hem gezien, die foto. Hij was echt klein!’
Timo fronste. Hij dacht aan wat Steije en zijn vrienden gezegd hadden en voor het eerst had hij geen zin in haar verhalen. Hij vond ze maar oppervlakkig. Na Praag mocht ze blij zijn dat hij nog iets met haar te maken wilde hebben. Hij leunde dronken naar voren en drukte zijn gezicht tegen het hare.
‘Wat doe je?’
Ze trok haar hoofd wat naar achter, maar ze bleef zitten. Timo wist niet wat hij moest zeggen. Hij legde zijn hoofd vermoeid op haar schouder en gaapte, alsof hij het allemaal maar half doorhad.
‘Niks,’ mompelde hij. ‘Gewoon.’
‘Je bent dronken.’
‘Lul niet.’
Hij vond dat ze niet zo moeilijk moest doen – niet na Praag. Hij sloeg zijn arm om haar schouders en legde zijn andere hand op haar wang. Hield haar vast. Drukte zijn mond weer tegen de hare. Voorzichtig voelde hij haar lippen naar voren komen. Haar mond ging open. Hij gebruikte zijn tong; zij niet. Hij zei tegen zichzelf dat ze blij mocht zijn met hem, hij was een goede jongen, hij zou goed voor haar zijn. Hij drukte zich tegen haar aan. Haar flesje stootte om en rolde van de haspel. Hij zei tegen zichzelf dat het hem niet eens uitmaakte wat ze gedaan had.
Tijdens het kussen klungelde hij met haar blouse, hij rukte hem de ene kant op en daarna de andere. Ze droeg een beha, zijn vinger glipte onder de blouse en gleed langs de gerafelde rand. Toen hij de bovenste knoop eindelijk loskreeg, klemde ze haar hand om de zijne. Timo fronste. Hij snapte niet waarom ze hem tegenhield – hij wist dat ze meer dan dit gewend was.
‘Je bent mooi,’ mompelde hij. ‘Ik vind je mooi. Je hoeft niet bang te zijn.’
‘Bang? – doe gewoon normaal.’
‘Normaal?’ herhaalde hij. ‘Moet jij nodig zeggen.’
‘Wat bedoel je daarmee?’
Ze leunde haar bovenlichaam van hem weg.
‘Niks,’ zei hij. ‘Grapje. Te veel gedronken.’
Hij sloeg beide armen om haar heen en leunde zijn borstkas tegen haar aan. Hield zijn hoofd boven het hare. Haar haren knarsten tegen zijn kin. Dit leek haar wat te kalmeren. Hij legde zijn hand op haar bovenbeen. Hij zou goed voor haar zijn, dat zei hij tegen zichzelf, alleen ze moest niet moeilijk doen, dat was niet eerlijk – niet na wat ze gedaan had.
Hij kuste onder haar oor. Het smaakte zout. Hij kuste in haar hals, terwijl zijn handen voorzichtig omhoogschoven en de rand van haar rokje meenamen. Hij voelde de donsharen op haar bovenbenen – maar ze pakte zijn hand vast en plaatste deze terug op haar knie.
‘Ik zeg toch doe rustig.’
‘Niet stoppen.’
Hij klemde zijn arm strak om haar bovenlichaam.
‘Wat doe je?’
Ze pakte zijn arm vast om zich los te wrikken en hij dacht dat het een spelletje was, zoals het optillen – dus hij lachte luid en spande zijn spieren om haar te laten zien hoe sterk hij al was. Zelfs met beide handen kwam ze niet weg. Hij drukte haar armen klem en ondertussen gleed zijn andere hand weer langs haar been omhoog, hoger dan daarvoor, ze kneep haar knieën tegen elkaar. Ze maakte zich klein, als een bommetje van de duikplank. Zei ook niets meer. Hij dacht dat hij gewonnen had, hij gleed zijn hand onder haar billen door en tilde haar zelfs een beetje op. Haar ondergoed voelde warm en klam. Zie je, zei hij trots tegen zichzelf, ze wil mij wel.

Loes zat lang op de wc, maar ze ging niet. Door het klapraam luisterde ze naar de muziek. De spieren in haar schouders voelden stijf, alsof ze de hele dag geturnd had. Iemand bonsde op de deur. Ze hield haar adem in.
‘Schiet nou eens o-hop.’
Het was een van de nichten van Bregje. Loes zuchtte.
‘Bijna klaar.’
Ze waste haar gezicht, vooral haar mond, en trok haar rokje verder naar beneden dan normaal. Ze hoorde de stof uitrekken. Daarna rolde ze haar schouders. Ze nam twee flesjes uit de koelkast en zocht haar vriendinnen in de feesttent.
‘Dop zit er nog op.’
Eva keek haar verward aan.
‘Sorry.’
‘Wat is er met jou aan de hand?’
Het verbaasde haar dat Eva het meteen zag, maar ze wilde er niet over beginnen. Ze wilde niet dat iedereen naar haar keek. Dat het over haar zou gaan. Ze had eigenlijk niet naar het feest willen komen, ze had haar klasgenoten niet meer hoeven zien, maar Eva had haar opgehaald, ze was helemaal via de Eckeltse heuvelrug gefietst. Had zelfs geregeld dat Marions moeder ze die nacht naar huis zou brengen met de fietsendrager.
‘Gewoon,’ antwoordde Loes en ze knikte bewust lichtjes door haar knieën. ‘Te veel gedronken.’
‘Nou, je hebt wat gemist hoor.’
Eva rolde met haar ogen richting de hoek van de feesttent. Marion stond tegen Steije aan te schuren. Zijn ogen waren gesloten en hij leek te dronken om te zien wie het was.
‘Echt hoor.’
Loes legde haar hand op haar buik en deed alsof ze moest kotsen. Daarna probeerde ze te lachen. Ze kneep haar ogen klein en toonde haar tanden.
‘Want wij dachten dat je…’
‘Wat?’
‘Nou, gewoon,’ knikte Eva. ‘Met Timo.’
‘Die smeerlap?’
‘Dacht dat je hem wel leuk vond?’
Loes keek naar het vertrapte gras onder hun voeten. Eva droeg weer sandalen, de modder was over de randen gekropen en de randen van haar sokken zagen bruin.
‘Hoef niemand hier ooit nog te zien,’ zei ze en daarna pakte ze de arm van Eva vlug vast. ‘Behalve jou natuurlijk.’
Eva trok zich los.
‘Hoef je heus niet zo te zeggen.’
Ze dronken hun flesjes leeg en bleven een tijd naast elkaar staan dansen. Daarna ging Eva praten met de moeder van Bregje en stond Loes bij de tafel met de chips. Ze leegde de zakken in grote kommen, ze deed het langzaam, alle zakken, alsof ze ergens druk mee bezig was, ook al was het laat en waren sommige klasgenoten al naar huis.
Ze wist niet hoe ze erover moest beginnen – hoe ze het moest zeggen. Ze wilde niet dat het een ding werd. Ze wilde het liefste dat ze kon zeggen wat er gebeurd was zonder dat iemand erop reageerde. Gewoon, alsof ze tegen haar hond sprak, tegen iemand die haar taal niet verstond, maar wel luisterde.
Ze had ook beter moeten weten. Er was toch die keer op schoolreis geweest – al was dat meer een grap. Die jongens waren niet eens opgewonden.

De vader en de oom van Bregje zaten in de bijkeuken te kaarten. De tl-verlichting zoemde zacht. Motten tikten ertegenaan.
‘Geen zin in de herrie?’ zei de vader.
Loes schudde haar hoofd.
‘Is ook geen muziek,’ lachte hij. ‘Vroeger, toen had je pas muziek. De Stones; Hendrix. Bob Dylan – al kon die niet zingen.’
Loes vouwde een klapstoel uit en ging aan tafel zitten. De oom van Bregje boog wat dichterbij.
‘Of wil het niet, met de jongens?’
Loes klikte haar tong tegen haar gehemelte en zuchtte geïrriteerd.
‘Komt nog wel,’ lachte de oom. ‘Mooie meid als jij.’
De vader van Bregje gaf hem een stoot tegen zijn schouder.
‘Wat?’
‘Ze is zestien.’
‘Bedoel er toch niks mee,’ hij draaide zich weer naar haar. ‘Probeer je gewoon een beetje op te beuren.’
De vader van Bregje schoof de kaarten naar zich toe en deelde opnieuw, voor drie dit keer.

In de auto zat ze achter de moeder van Marion. Naast haar zat Steije; die ging met Marion mee naar huis. Hij werd nog gebeld omdat hij was vergeten zijn sleutels aan een vriend te geven, maar daar lette ze verder niet op. Hij zat in het midden van de achterbank, zijn knieën wijd, zijn bovenbeen warm tegen het hare. Ze deed haar benen nog wat opzij, richting het raam, maar zijn knie knikte gewoon verder tegen haar aan. Op straat fietsten wat jongens zonder licht. Ze drukte haar bovenlichaam tegen het glas. Haar huid werd er koud van. De haren op haar armen kwamen omhoog. En toch drukte ze nog wat harder.