Cd
kan niet veel zijn
z’n oude stem
knarst aan mijn brein”.
Introklanken klinken gelegde wegen
wegiger, geplante bomen
bomiger, gebroken glas
glassiger, nieuw blijft
echter achter.
De volgende
klanken blaten kleuren braken
oorgaten door.
Na zestig seconden
kwam ongesproken
stemgeluid naar voor;
“Dit is schoonheid, lul”
Schokkend door interval
brakken ribben staken
knoken uit op ritmes.
Kruipend minuten zwelgen
die bellen bouwen in ’t brein,
vullen vakken op. Mijn kop
bewoond, beplant door
knellend refrein
stemgeluid was rein
brein besloot;
“Dit moet wel schoonheid zijn”
Damp
naast zuipen, is er ruiken,
vangen van damp
een punt zon door het gat
in de raamdoeken raakt de
balpenpunt
de zon
werkt mee
aan mij,
aan mijn
stuk,
aan mij
doof de heetgloeiende
pen in het restpils,
dampen bewelmen,
alcohollucht,
penlucht
is opgevangen pilsdamp bier
als
is opgevangen inktdampt kunst
tromboëzie als gepakte tonen
in ademvorm is het dat
tromboëzie,
uit je kleinste wolkjes pils
’s Werelds zakzand
Sneu dat je wandelen
wilde, die dag
toen je was beland in
’s werelds zakzand.
Makkelijk ontwijkbaar niettemin
drassig als prettig bestempelen,
betrappelen tot het zoog aan je
hak totdat de kin kwam.
Ik zag nog haar voordat
een blub kwam.
Gozer,
droesem in je muil doet verzuipen;
dat weten we nu ook wel.
Dat onder ’s werelds zakzand
bestaat vasteland was obscuur
maar fijn dan toch, gozer,
dat je staan kan alsnog.
Blijkbaar kán zinken
als je stem blijft klinken
vanaf het laaggelegen vasteland
onder ’s Wereld zakzand.
