Dit is column #3 van de wisselcolumns tussen Marjolein Takman en Jelko Arts. Afwisselend op Tijdschrift Ei en het Wintertuinblog schrijven en tekenen Jelko en Marjolein over het maakproces van hun chapbook. Lees hier Jelko’s laatste bijdrage en vind onder de column meer informatie.
Voor zover ik me kan herinneren, heb ik nog nooit een spontane roadtrip ondernomen. Ik ben wel een keer meegenomen op een spontane roadtrip. Dat was één van de leukste dagen van 2017. Sinds ik bij De Nieuwe Oost begeleid word, blijkt dat ik de neiging heb om mijn personages spontane roadtrips te laten maken. Tegen het einde van een verhaal prop ik ze in een auto en laat ik ze naar een willekeurige bestemming rijden. Dit leidt meestal tot een open, maar waardig einde voor de betrokken personages. Ze kijken om zich heen en denken na over het landschap dat aan ze voorbij trekt. Het is een soort truc geworden.
Het blijkt dat ik de neiging heb om mijn personages spontane roadtrips te laten maken.
Die roadtrips zijn niet de bedoeling, deze uitspattingen in mijn verhalen gebeuren vrijwel nooit gepland. Eigenlijk plan ik sowieso vrij weinig. In grote lijnen weet ik wel wat er moet gebeuren, maar na verloop van tijd wordt het uitganspunt vaak ondergeschikt aan een thema dat ik achteraf pas bespeur. Jelko kan nog over zijn muur met scènes zeggen dat het er doordacht uitziet. Ik heb een stapel papier die grotendeels ontstaan is omdat ik íets moest schrijven. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat ik echt maar wat doe.
Soms vraag ik me af wat er met het verhaal zou gebeuren als ik een yeti in de ruimte zet die eruitziet alsof hij de personages wil opeten maar eigenlijk alleen met ze wil knuffelen. Het zou interessant zijn als die yeti ook meegaat op de roadtrip. En dan bedenk ik me dat het verhaal over iemands existentiële crisis moet gaan. Sorry yeti, volgende keer beter.
Als ik niet oplet, laat ik mijn personages aan de lopende band spontane roadtrips maken. Ik weet niet wat die neiging zegt over mij, of mijn schrijven, maar het gebeurt zo makkelijk. Alles heeft een betekenis nodig. Soms vind ik dat jammer. De roadtrip moet een verhouding tussen personages verduidelijken, een yeti moet iemands angst weerspiegelen. Ik kan op dit moment niet met zekerheid zeggen dat ik niet vaker heel willekeurige dingen laat gebeuren in mijn werk, omdat ik het gewoon een leuk idee vind. Misschien moet ik zelf af en toe een spontane roadtrip maken ter compensatie.
